Beni terk etti, sanki bir hiçmişim gibi.
Benim nasıl hissettiğimi umursamadı.
Ve sorun değil.
Herkes kendi mutluluğunu aramaya ve kiminle olacağını seçmeye sahiptir.
Ya da olmamak.
Ve o elimi bıraktı çünkü başka eller onu tutuyordu.
Diğer gözler ona bakıyordu.
Diğer kollar ona sarıldı.
Diğer dudaklar onu öpüyordu.
Ve gitti.
Bir saniye bile geriye bakmadan.
Ama kısa bir süre sonra onu taşıyan ellerin onu bırakmak istediğini fark ettim.
Bu gözler sadece gözlerine bakmıyordu.
Bu kollar sadece onu çevrelemiyordu ve öpülen tek kişi de bu dudaklar değildi.
Ve seçiminden pişman, onun eşsiz ve özel olduğunu hatırladı.
Ve geri döndü.
Ve beni aradı ve beni gördü…
Ama beni bulamadı.
Çünkü giden insanlar er ya da geç ihtiyaç duymazlar.
Çünkü ayrılma sürecinde beni yalnız bırakmadı, kendi arkadaşlığımla bıraktı.
Çünkü sevecek başka kimse olmadığı için kendimi sevmek zorunda kaldım.
Çünkü orada olmadığı süre içinde kanatlarım çıktı ve onları kesenin o olduğunu anladım.
Çünkü teselli ödülü olmadığımı öğrendim.
Çünkü benim için artık özel biri değildi.
Çünkü onun geldiğini gördüğümde mutlu olmadım ve tek hissettiğim acıma oldu.
Giden insanlar var ve geri geldiklerinde hayatımızda yerleri kalmadı.
Bu kin değil…
Hayat geçiyor ve her şey değişiyor.
Değişirsin.
Buna zaman deniyor.