Vaktiyle deli gibi inandıklarım oldu, bütün kalbimle güvendiklerim.
Tek bir kelimesine tüm dünyayı hiç sorgulamadan karşıma alabileceğim insanlar oldu.
Kendime öyle çok zararlar verdim ki.
Aslında en büyük pişmanlıklarım da bu yüzden.
Çünkü en büyük hayallerim kocaman bir balon gibi sönüp asla toparlayamayacağım hayal kırıklarına dönüştü.
Öyle dağıldı ki yüreğim, yeniden derleyip toplamam yıllar sürdü.
Şimdi bakıyorum da geçmişe; en çok ben savaşmışım, ben direnmişim.
Tek yara alan, tek kaybeden yine ben olmuşum.
Meğer ne yaşadıysam bir şizofren gibi kendi kendime yaşamışım hepsini.
Her şeyi kendi kafamda büyütüp kendi yüreğimde katlanmışım.
Geçmiş bana çok şey öğretti.
Artık herkese hak ettiği gibi davranıyorum ve hiç kimsenin zaafımdan faydalanmasına izin vermiyorum.
Herkes layık olduğu hayatı yaşamalı. Çünkü aksi taktirde ne yaparsan yap olmuyor, hiçbir şekilde bir yere varamıyorsun.
Bazen geriye çekilmek de zafer kazanmak demektir.
Çünkü yüreği çöl olana çiçek açamıyorsun..